Yavaş yavaş yaşamak sindire sindire, içini doldura doldura…

Hayatı yavaşlatmalıyız, yavaş yaşamalıyız… Ne biliyim belki abdestimizi yavaş almalı belki namazımızı yavaş kılmalıyız. İnsan demek mana demektir madde de kaybolmamalıyız. Rutinimiz hep aynı yolda yürümekse eğer yavaş yürürelim… Yavaşlatmalıyız ki hem gittiğimiz yolu bilelim hem de görenler bizi bilsin. Hayat böyle değil midir ki göz açıp kapayana kadar gelir geçer, birileri girer birileri çıkar dünyamızdan. Hayatın yavaşladığı zamanlar olur kimse nin derdimize derman olamadığı yalnızca zamanın ilacımız olduğu… Herşey mutluluk değildir, hüzün de vardır acı da, gülmekte vardır ağlamakta… Gelmişsek bu dünyaya hepsi bizim içindir herşey bizim için. O zaman yavaş yavaş yaşayalım az gülelim mesela ki hüzünlendiğimiz zamana da bir ufacık tebessümümüz kalsın. Az ağlayalım mesela ki güldüğümüz zamanlarda da dünyanın fani olduğunu anlatan bir hüznümüz kalsın. Mesele ölmekte değil mesele yaşamakta hakkıyla ağır ağır, yavaş yavaş yaşamakta içini doldura doldura… Ahiret sepetimiz sırtımız da dünyalık yükler hep omzumuzda, çok yük yüklenmeyelim mesela taşıyabileceğimiz kadar alalım heybemize. Daha çok mutluluk biriktirelim daha çok dostluk, arkadaşlık, sevda biriktirelim mesela… Özümüze dönelim mesela soba da patates közlediğimiz zamanlarımıza, ezanlar okunana kadar top oynadığımız çocukluğumuza. Hatıralar kıymetli hatıralar bizi biz yapan şeyler… Hatıra biriktirelim mesela dünya malı biriktireceğimize. Nasılsa bir gün gelmeyecek mi gelecek olan… İnsanız biz madde değil manayız… Bize bakan bırakın yüreğimizi görsün üstümüzdekileri değil. Bırakın içimizdekiler soğuk beton evlerimizin dört duvarına sıkışıp kalmasın. Herkes nasiplensin bize bahşedilen güzelliklerden. Sevgimizi görsün mesela yada saygımızı, arabamızı değil içindeki bizi görsün. Evimizi değil samimiyetimizi dillendirsin eşine dostuna. Böylesi daha güzel olmaz mıydı?